Sepetinizde ürün bulunmuyor.
Bebeğini kucağına aldığın o ilk an… Zaman bir anlığına durur. Etrafındaki her şey silinir gibi olurken sadece onun sıcaklığı kalır kollarında. Minik elleri, buruşuk teni ve o kırılgan haliyle sana sanki “beni tanı” der gibi bakar ve sen usulca dokunursun ona… İşte o temas, sadece bir temas değil, aynı zamanda bir geçiştir; anneliğe, birlikte büyümeye ve emzirme dediğimiz o derin bağın ilk adımına.
Emzirme çoğu zaman doğal kabul edilir ama doğal olan her şey kolay olmayabilir. İlk günlerde yaşanan belirsizlik, bebeğin memeyi tutmakta zorlanması, senin nasıl tutacağından emin olamaman, memende oluşan ağrılar ya da “sütüm yetecek mi?” sorusu… Bunlar sadece senin değil, sayısız annenin içinden geçtiği çok insani duygular. Ve evet, bu duygular karmaşıktır. Çünkü emzirmek yalnızca fizyolojik bir süreç değil, aynı zamanda duygusal bir bağ kurma, güven inşa etme ve kendini keşfetme yolculuğudur.
Bu yazıda emzirmenin farklı yüzlerine bakacağız: teknik bilgi kadar yaşanmışlıkları, bilimsel veriler kadar duygusal gerilimleri konuşacağız. Çünkü emzirme sadece bir meme ucu ya da süt miktarı demek değil; aynı zamanda anne olmanın, yeniden doğmanın, bazen de yalnızlıkla baş etmenin dili. Bu dili öğrenmek zaman alabilir ama bu yolda yalnız değilsin. Bu yazı, yalnızca bilgi sunan bir içerik değil; aynı zamanda bir emzirme rehberi niteliğinde, sana eşlik eden bir yol arkadaşı.
Doğumun hemen ardından gelen o ilk bir saat… Tıbbi literatürde “altın saat” olarak adlandırılan bu zaman dilimi, anne ve bebeğin ilk kez gerçek anlamda karşılaştığı, emzirmenin içgüdüsel olarak başladığı eşsiz bir anlar bütünü. Bu saat, sadece bir zaman aralığı değil; aynı zamanda bağın, tanışmanın ve birlikte olmanın en saf hâli.
Bebeğin doğar doğmaz çıplak tenine yerleştirilmesiyle başlayan ten tene temas, onun için tanıdık kalp atışlarını duyduğu, sıcaklığını hissettiği bir limandır. Senin kokun, sesin ve bedenin onun için dünyadaki en tanıdık şey haline gelir. Bu temas, sadece fiziksel değil; ruhsal bir güven hissi de yaratır. Kalp atışları düzenlenir, nefesi dengelenir, ağlaması azalır. Ve eğer o an müdahale edilmezse, bebek çoğu zaman kendiliğinden memeye yönelir.
Bu davranışa “breast crawl” denir. Bebek, içgüdüsel olarak memeye doğru hareket eder, kokunu takip eder, memenin dokusunu hisseder ve kendi çabasıyla memeyi kavrar. Bu an, çoğu zaman anne için de büyüleyicidir. Bebeğinin neler yapabildiğine hayran kalırsın. Ancak her bebek aynı şekilde davranmaz; bazıları emmeye başlar, bazıları sadece dinlenmek ister. Her iki tepki de doğaldır.
Senin bedenin de bu temasla birlikte değişmeye başlar. Oksitosin hormonu salgılanır; bu hormon rahmin toparlanmasına, plasentanın atılmasına ve süt üretiminin başlamasına yardımcı olur. Ama sadece fiziksel değil, duygusal etkileri de vardır. Oksitosin seni yatıştırır, bebeğine bağlanmanı kolaylaştırır. Belki içinden ağlamak gelir, belki de zaman durur gibi gelir. O anlar, annenin de yeniden doğduğu anlardır.
Bu “altın saat”, bir görev değil, bir lütuf gibi düşünülebilir. Belki her şey planladığın gibi gitmedi, belki doğum beklenenden farklı oldu. Ama bu seni ya da bebeğini eksik yapmaz. Temas, göz teması, koku, dokunuş—bunların her biri, bir güven köprüsü inşa eder. Ve bu köprü, emzirme yolculuğunun en sağlam temeli olabilir.
Emzirme, dışarıdan bakıldığında basit bir eylem gibi görünür: bebek memeye tutunur ve süt emer. Ama biliyoruz ki işin içinde sadece bir ağız ve bir meme değil, iki beden, iki ritim ve çoğu zaman iki farklı ihtiyaç vardır. Bu yüzden doğru emzirme pozisyonunu bulmak, sadece konfor değil; emzirmenin sürdürülebilirliği için de çok önemlidir.
Her annenin bedeni, doğumdan sonra bambaşka bir süreçten geçer. Bazı kadınlar doğum sonrası hızla hareketlenebilirken, bazıları sezaryenin izleriyle yavaşça toparlanır. Aynı şekilde bebekler de farklıdır: kimisi güçlü emer, kimisi daha temkinlidir. Bu farklılıkları kabul etmek ve bedeninle işbirliği içinde olmak emzirme pozisyonunu seçerken seni daha özgür hissettirebilir.
Beşik pozisyonu, en klasik yöntemlerden biridir. Bebeğin başı dirseğine yaslanır, vücudu senin karnına dönüktür. Bu pozisyon güvenli bir yakınlık sağlar. Çapraz beşik, aynı pozisyonun daha kontrollü bir versiyonudur; özellikle bebeğin memeyi kavramasını izlemek ve gerektiğinde müdahale etmek için idealdir.
Futbol topu pozisyonu, bebeğin koltuk altından geçirilerek yerleştirildiği ve başının önden desteklendiği bir yöntemdir. Sezaryen sonrası karına baskı olmadan emzirme imkânı sunar. Aynı zamanda ikiz bebek emzirmelerinde her iki bebeğe aynı anda ulaşmak için kullanılır. Yatarak emzirme ise bedenin dinlenmeye en çok ihtiyaç duyduğu anlarda bir kurtarıcı gibidir. Özellikle gece emzirmelerinde, doğum sonrası kanama ya da pelvik ağrı yaşandığında annelere büyük rahatlık sağlar.
Pozisyonlar arasında geçiş yapmakta hiçbir sakınca yoktur. Bebeğin büyüdükçe ihtiyaçları değişebilir, senin bedenin de kendini yeniler. Sırtına yastık koymak, dizlerinin altına destek yerleştirmek, hatta ayaklarını hafifçe yukarı kaldırmak gibi küçük dokunuşlar da büyük fark yaratabilir.
Bazen kitaplarda anlatılan “ideal” pozisyon, senin hayatına uymayabilir. Bu da tamamen normaldir. Çünkü emzirme, baştan sona esneklik isteyen bir ilişkidir. Bedenini dinle, bebeğini gözlemle ve birlikte size iyi gelen yolu bulun.
Emzirme sürecinde sık karşılaşılan zorluklardan biri, bebeğin memeyi doğru kavrayamamasıdır. Dışarıdan bakıldığında emme eylemi basit gibi görünse de, aslında oldukça hassas bir denge içerir. Bebeğin memeyi nasıl tuttuğu, hem süt akışını hem de senin yaşadığın fiziksel konforu doğrudan etkiler. Doğru kavrama, emzirmenin sürdürülebilir, acısız ve verimli olmasının temelidir.
Yanlış kavrama, genellikle sadece meme ucunun ağıza alınmasıyla ortaya çıkar. Bu durumda emme kuvveti doğrudan uca yönelir ve kısa sürede çatlaklar, yaralar, sızlamalar oluşabilir. Bu fiziksel acı, zamanla duygusal bir yük haline gelir. Her emzirmede yüzünü buruşturur, bebeğini kendinden uzaklaştırmak istersin belki. Oysa bu acı kader değil. Çoğu zaman küçük bir düzeltmeyle büyük bir fark yaratmak mümkündür.
İdeal bir kavrama için bebeğin ağzının olabildiğince geniş açılması gerekir. Bebeğin sadece meme ucunu değil, çevresindeki areola bölgesinin büyük bir kısmını ağzına alması hedeflenmelidir. Alt dudağı dışa dönük, çenesi memene değiyor ve burnu çok fazla gömülmeden memeye yakın olmalıdır. Bebeğin dudakları içe kıvrılmamalı; sanki bir balık ağzı gibi dışa doğru açılmalıdır. Bu durumda süt kanallarına en verimli şekilde ulaşabilir ve emerken yutkunma sesleri duyulabilir.
Eğer bebeğin emme sırasında ağzından ‘cırt’ diye bir ses geliyorsa ya da sürekli memeyi bırakıp yeniden tutuyorsa, bu da kavramanın eksik olduğunu gösterebilir. Böyle durumlarda pozisyonu yeniden düzenlemek, göğsünü elinle şekillendirerek bebeğe yönlendirmek ya da kısa bir ara verip bebeği tekrar konumlandırmak işe yarayabilir.
Emzirme bir öğrenme süreciyse, kavrama da bu sürecin ilk derslerinden biridir. Sabırlı olmak, farklı yöntemler denemek ve gerekirse profesyonel bir destek almak seni çok daha rahat ettirebilir. Çünkü emzirme sadece bebeğinin seni kavraması değil, senin de bu süreci içtenlikle sahiplenmendir.
Yenidoğan bir bebeğin emme ihtiyacı çoğu zaman şaşırtıcı derecede sık olur. “Az önce emdi, şimdi yine mi istiyor?”, “Sürekli memede olmak istiyor, doymuyor mu?” gibi sorular zihninde dönüp durabilir. Özellikle düzenli saatlerle besleme fikrine alışık biriysen, bu dağınık emzirme temposu seni huzursuz edebilir. Ama gerçek şu ki, yenidoğanlar saati değil, içgüdülerini takip eder. Ve bu içgüdüler, onların en büyük rehberidir.
Yeni doğmuş bir bebeğin mide kapasitesi kiraz büyüklüğündedir. İlk günlerde sadece birkaç çay kaşığı kadar sütle doyar. Bu kadar küçük bir hacim, sık sık boşalır. Aynı zamanda anne sütü çok hızlı sindirilir. Hal böyle olunca, sık sık emmek bebeğin fizyolojik olarak ihtiyacıdır. Ama mesele sadece karın doyurmak değil. Memede olmak, bebek için aynı zamanda sakinleşme, güven bulma, bedenini düzenleme ve seninle temas kurma yoludur.
Sık emzirme, çoğu zaman annenin süt üretimini de destekler. Emzirme sırasında salgılanan prolaktin ve oksitosin hormonları sayesinde, beden süt üretimi için uyarılır. Arz-talep dengesi doğrudan emzirme sıklığıyla ilgilidir. Bebek ne kadar emerse, beden o kadar süt üretir. Bu döngü özellikle ilk haftalarda süt miktarının yerleşmesi için önemlidir.
Bazı günler bebek daha da sık emmek isteyebilir. Bu durum “küme emzirme” (cluster feeding) olarak bilinir. Genellikle büyüme atakları sırasında görülür ve geçicidir. Ancak bu dönemler anneler için oldukça zorlayıcı olabilir. Saatlerce memede kalmak, uyuyamamak, yalnız hissetmek… İşte tam da bu nedenle sinyalleri izlemek, rutinden daha kıymetli olabilir.
Ağlamadan önce gelen küçük ipuçlarını fark etmek, emzirme deneyimini daha yumuşak bir hale getirir: Ağzını arama, elini ağzına götürme, başını sağa sola çevirme gibi sinyaller sana ne zaman memeye ihtiyaç duyduğunu gösterir. Her bebek kendi ritmini yaratır. Senin görevin, o ritmi dinlemek ve ona eşlik etmektir.
Doğumdan sonraki ilk günler, bir annenin kendine ve bedenine en çok soru sorduğu zamanlardır. Bebeğin sürekli emmek istemesi, memelerin dolgun hissettirmemesi, hatta sağmaya çalıştığında birkaç damla anca çıkması… Tüm bunlar seni “Acaba sütüm yok mu?” ya da “Bebeğim doymuyor mu?” gibi düşüncelere sürükleyebilir. Oysa bu duygular ne eksiklik ne de başarısızlık göstergesidir. Tam tersine, yeni bir sürecin içinden geçerken yaşanması çok doğal olan korkulardır.
Süt “gelmiyor” gibi hissettiren bu dönem aslında vücudunun yeni rolüne adapte olmaya çalıştığı, hormonal geçişlerin yoğunlaştığı bir dönemdir. Doğumdan hemen sonra memeden gelen ilk süt, kolostrum adı verilen yoğun, altın sarısı bir sıvıdır. Miktarı azdır, ama içeriği bir o kadar yoğundur. Bağışıklık sistemini güçlendirir, bebeğin bağırsaklarını kaplar ve onu dış dünyaya karşı korur. Bebeğinin ilk günlerde sadece birkaç çay kaşığı kadar süte ihtiyacı olduğunu bilmek, o “az mı bu kadar?” endişesini biraz olsun hafifletebilir.
Süt üretimi, sabit bir miktarda değil, bebeğin talebine göre çalışan dinamik bir sistemdir. Yani ne kadar sık emzirirsen, o kadar çok süt üretilir. Bu yüzden ilk günlerde sık emzirmek, süt üretiminin temellerini atmak için en etkili yöntemdir. Ayrıca bazı anneler süt sağma cihazıyla çok az süt çıkarabilir; bu, yeterince üretmedikleri anlamına gelmez. Bebeğin emme gücü, pompadan çok daha etkilidir.
Bir başka yanlış algı da memelerin “şişmesi gerektiği” düşüncesidir. Her kadının meme yapısı farklıdır. Bazı memeler dolgunluk hissi vermez ama yine de yeterince süt üretir. Kimi zaman bedenin dışarıdan verdiği sinyaller, içeride olup biteni tam olarak yansıtmayabilir.
Sütle ilgili endişelerin varsa, yalnız olmadığını bil. Bu duygular çoğu annenin içinden geçtiği bir evredir. Süt üretiminin sadece bedensel değil, duygusal bir süreç olduğunu hatırla. Stres, endişe ve uykusuzluk bile etkileyebilir. Kendine nazik davranmak, bedenine güvenmek ve gerektiğinde destek istemek bu yolculuğun en değerli adımları olabilir.
Gece… Evin içi sessiz, sokak lambaları duvarda gölgeler oynatıyor. Herkes uyumuşken, sen yine uyanıksın. Bebeğin kıpırdanıyor, mırıldanıyor ya da sadece tenini arıyor. Gözlerini aralamadan onu kucağına alıyorsun. Memeyi uzatıyorsun ve emzirme başlıyor. Bu sahne, geceler boyunca defalarca tekrarlanıyor. Yorucu olduğu kadar derin, yalnız olduğu kadar bağlayıcı bir ritüel.
Gece emzirmeleri çoğu anne için fiziksel olarak zorlayıcı olabilir. Uykusuzluk, sürekli bölünen dinlenme aralıkları, sabaha kadar süren huzursuzluk… Bazen bedenin artık taşıyamayacakmış gibi gelir. Ama bu zaman dilimi, sadece bir zorunluluk değil; emzirmenin hormonlarla iç içe geçtiği en güçlü anlardan biridir.
Gece boyunca vücudun prolaktin adı verilen bir hormon salgılar. Bu hormon, süt üretimini desteklemenin yanı sıra annede sakinleştirici bir etki de yaratır. Yani uykusuzlukla baş etmeye çalışırken bedenin bir yandan seni destekler. Aynı zamanda oksitosin—yani “aşk hormonu”—da salgılanır. Bu hormon, annenin bebeğe bağlanmasını güçlendirir ve emzirme sırasında aranızdaki görünmeyen bağı derinleştirir.
Gece emzirmeleri ayrıca bebeğin gelişimi açısından da kritik öneme sahiptir. Melatonin hormonu sayesinde bebek gece uykusunda büyüme hormonunu daha fazla salgılar. Ve sık emzirme, onun gece boyunca düzenli beslendiğini garanti eder. Bu sadece fiziksel büyümeyi değil, sinir sistemi gelişimini de destekler.
Ancak tüm bu biyolojik gerçeklerin ötesinde, gece emzirmeleri duygusal bir katman taşır. Herkes uyurken sadece siz varsınız; o ve sen. Işığı kısık bir odada, sadece nefes alışları dinleyerek geçen o dakikalar, hayatın en sade ama en yoğun anlarıdır. Bazen sadece elini tutmak, bazen sadece kokusunu içine çekmek bile yeter.
Bu anları bir angarya değil, bir geçiş ânı olarak görmek belki kolay değil ama mümkün. Her gece tekrar eden bu sessiz buluşmalar, bebeğin dünyasında güvenin temellerini atarken, senin içinde bir dayanıklılık ve derinlik inşa eder.
Emzirme genellikle “doğal” ve “içgüdüsel” olarak tanımlanır. Ama bu tanımlar, onun kolay ya da acısız olacağı anlamına gelmez. Özellikle doğumdan sonraki ilk günlerde birçok anne, meme ucu hassasiyetinden daha yoğun ağrılara kadar uzanan bir yelpazede rahatsızlık yaşayabilir. Ve çoğu zaman bu ağrılar, “herkes yaşıyor, alışırsın” denilerek normalleştirilir. Oysa gerçek şu ki: Emzirme canını yakmamalı.
En sık karşılaşılan neden, bebeğin memeyi yanlış kavramasıdır. Bebeğin sadece meme ucunu ağzına alması, dudaklarının içe kıvrılması ya da pozisyonunun senin bedeninle uyumsuz olması gibi durumlar, emzirme anını dayanılmaz hale getirebilir. Bu durumda meme ucunda çatlaklar, yara oluşumu ve sızlayan hassasiyet kaçınılmaz olur. Oysa doğru kavrama ve uygun pozisyonla bu durum çoğu zaman kolayca çözülebilir.
Ancak ağrının kaynağı her zaman sadece teknik değildir. Meme ucunda mantar enfeksiyonu, süt kanallarının tıkanması, memede sertlik ve kızarıklıkla kendini gösteren mastit gibi durumlar da emzirme sürecini zorlaştırabilir. Bu sorunlar kendiliğinden geçmeyebilir ve bazen tıbbi müdahale gerekebilir. Özellikle ateş, halsizlik ve zonklayıcı ağrı gibi belirtiler varsa, zaman kaybetmeden bir uzmana başvurmak önemlidir.
Ağrı sadece bedende hissedilmez; ruhta da iz bırakır. Her emzirme seansına tedirginlikle oturmak, bebeğin ağzını memene götürürken gözlerini kısarak canın yanmasın diye dua etmek… Bunlar yıpratıcıdır. Ve çoğu kadın, bu süreci sessizce göğüsler. Oysa bu acıların çoğu çözülebilir. Yalnız değilsin ve yardım istemek zayıflık değil, güçtür.
Senin konforun da önemli. Sadece bebeğin ihtiyaçları değil, senin iyi olman da bu yolculuğun merkezinde olmalı. Emzirme, seni inciten bir görev değil; bedeninle, bebeğinle kurduğun hassas bir uyum olabilir. Şefkatli bilgi, bilinçli bakım ve gerektiğinde profesyonel destek, bu deneyimi çok daha güvenli ve sürdürülebilir kılar.
Emzirme deneyimi çoğunlukla sadece bedenle ilgiliymiş gibi anlatılır. Ne kadar süt geldiği, bebek ne kadar emdiği, memede ne kadar kaldığı gibi sayılar ve sürelerle ölçülmeye çalışılır. Oysa emzirme, en az beden kadar ruhu da içine alan bir deneyimdir. Ve çoğu zaman akan sadece süt değil, duygulardır da.
Emzirme bazı anlarda huzur, yakınlık ve dinginlik hissi verir. Bebeğinle kurduğun göz teması, küçük ellerinin bedenine dokunuşu, içgüdüsel bir bağ kurmanın verdiği tatmin… Bunlar gerçek ve değerli duygulardır. Ama aynı zamanda başka hisler de vardır: yorgunluk, tükenmişlik, sabırsızlık, suçluluk. Ve bu duygular da bir o kadar gerçektir.
Toplum, emziren anneyi genellikle fedakâr, sakin, içgüdüsel olarak her şeyi bilen bir figür gibi çizer. Bu idealize edilmiş anne imajı, çoğu kadını yalnız ve yetersiz hissettirebilir. Bebeğini emzirirken içinden “biraz sus lütfen” ya da “keşke biri yerime geçse” diye geçiriyorsan, bu seni kötü bir anne yapmaz. Sadece insan olduğunu gösterir.
Hormonal değişimler de bu dalgalanmaları etkiler. Emzirme sırasında salgılanan oksitosin genellikle bağ kurmayı kolaylaştırır. Ancak doğum sonrası dönemdeki yoğun hormonal geçişler, uykusuzluk, sosyal izolasyon ve psikolojik baskılar bu süreci zorlaştırabilir. Bazı kadınlar emzirme sırasında ani bir sıkıntı, iç daralması ya da duygusal çöküş yaşayabilir. Bu durum “Dysphoric Milk Ejection Reflex (D-MER)” olarak bilinir. Az bilinir ama oldukça yaygındır. Ve evet, bunun da çözümü, yönetimi mümkündür.
Duygularını anlamaya çalışmak, onları bastırmak yerine ifade edebilmek emzirme deneyimini daha sağlıklı hale getirir. Bu süreçte duygularını paylaşabileceğin biri olması, bazen sadece seni yargılamadan dinleyecek bir kulak bile çok şey değiştirir.
Unutma, emzirirken sadece bedenin değil, ruhun da açılır. Kırılganlık, sevgi, sabır ve bazen de öfke aynı anda var olabilir. Kendine bu alanı tanımak, emzirmenin en insani tarafını kucaklamaktır.
Emzirme çoğu zaman yalnızca anne ve bebek arasında geçen özel bir deneyim olarak tanımlanır. Ama bu tanımın içinde görünmeyen çok şey vardır. Gece uykusuzlukları, ağrılı memeler, emzirme pozisyonu bulma telaşı, bazen ağlamaklı geçen anlar… Tüm bunlar bir annenin omzuna fazlasıyla yüklenebilir. Oysa emzirme, bireysel olduğu kadar kolektif bir süreçtir. Ve hiçbir anne, bu deneyimi yalnız yürütmek zorunda kalmamalıdır.
Yeni doğum yapmış bir kadının, sadece bebeğe değil, kendine de bakım göstermesi gerekir. Bu bakımın gerçekleşebilmesi için bir destek ağına ihtiyaç vardır. Eşin ya da partnerin burada önemli bir rol üstlenebilir. Bazen bebeği taşıyıp memeye yerleştirmek, annenin bir bardak su içmesini hatırlatmak ya da sadece “buradayım” demek bile annenin kendini yalnız hissetmemesini sağlar. Emziren bir annenin güçlü olması, yalnız kaldığı için değil, destek alabildiği için mümkündür.
Aile bireyleri de bu sürece dahil olabilir. Ancak destek, annenin ihtiyaçlarına saygılı bir şekilde sunulmalıdır. “Şöyle yap, böyle yap” demek yerine, “Ne yapabilirim?” diye sormak çok daha iyileştiricidir. Her annenin yolu farklıdır; önemli olan bu yolda onun yanında yürüyebilmektir.
Profesyonel destek sistemleri de büyük fark yaratabilir. Emzirme danışmanları, ebeler, psikologlar ya da emzirme konusunda eğitimli sağlık çalışanları; bilgi kirliliğini önler, annenin güvenini tazeler. Aynı şekilde, deneyim paylaşımı yapılan emzirme destek grupları, dijital topluluklar ya da sosyal medya hesapları da yalnızlık hissini azaltabilir.
Destek almak bazen sadece fiziksel yardımla sınırlı değildir. Bazen bir bakış, bir sessizlik, bir anlayış bile yeterlidir. Bu süreçte önemli olan, annenin yükünü paylaşabilen bir çevreye sahip olmasıdır. Çünkü bir annenin sadece sütü değil, duyguları, enerjisi ve sınırları da vardır.
Emzirme, senin bedenin üzerinden kurulan ama tek başına taşımaman gereken bir deneyimdir. Yardım istemek zayıflık değil, bir hak. Ve bu hakkı kullanmak, seni daha güçlü kılar.
Emzirme… Kimi zaman huzurun adı, kimi zaman sabrın sınavı. Her anne-bebek ikilisi bu yolculuğa farklı bir başlangıç yapar. Kimisi kolay kavrar, kimisi günlerce uğraşır. Kimi hemen sütle dolar, kimiyse bekler, sabreder, gözyaşıyla birlikte ilk damlayı kucaklar. Bu farklılıklar, başarının ya da başarısızlığın göstergesi değildir. Bu sadece hayatın, bedenin, zamanın kendi ritmidir.
Sen de bu ritmin içindesin. Kendi bedenin, kendi duyguların, kendi bebeğinle birlikte eşsiz bir yolculuk yaşıyorsun. Bu yolda bazen emin adımlarla yürürsün, bazen sendeleyerek. Ama her adım kıymetli. Çünkü bu adımlar, sadece sütle değil, sevgiyle, sabırla ve bazen de kırılganlıkla atılır.
Emzirmenin sadece bir “anne görevi” değil; bir bağ kurma biçimi, bir iletişim dili, bir tanıma ve tanınma hali olduğunu unutmamak gerek. Bebeğin sadece doymak için değil, seni hissetmek, koklamak, sesini duymak için de emiyor olabilir. Sen de sadece süt vermiyorsun; bedeninle, kalbinle, tüm varlığınla oradasın.
Ve unutmadan: Her şey her zaman mükemmel olmak zorunda değil. Bazen ağlayarak, bazen güle güle, bazen sadece devam ederek ilerlemek mümkün. Kendi sürecine, kendi sınırlarına ve ihtiyaçlarına saygı göstermek en büyük gücün olabilir.
Yalnız değilsin. Bu satırları okuyan başka kadınlar da benzer duygulardan geçiyor. Bazıları senin birkaç adım önünde, bazıları birkaç adım gerisinde. Ama hepimiz aynı çemberin içindeyiz. Ve bu çemberde herkesin hikâyesi kıymetli.
